ร้อยแปดสิบห้า

ทางเดินในโรงพยาบาลมักจะมีความเย็นเยียบปลอดเชื้อแบบเดิมๆ เสมอ แต่คืนนั้นมันกลับให้ความรู้สึกเหมือนกำลังเดินลึกเข้าไปในสุสาน ขาของฉันสั่นเทาไร้เรี่ยวแรง แต่ละก้าวที่เดินช่างหนักอึ้งราวกับกำลังลุยน้ำ แขนของธีโอโอบรอบเอวฉันไว้แน่น คอยพยุงร่างฉันไว้ เพราะถ้าไม่มีเขา ฉันคงไม่มีแรงแม้แต่จะก้าวเดิน หน้าอกขอ...